Żona kreona
Mamy tutaj niezwykle zmysłowe reminiscencje świata szczęśliwości, który poeta stara się odtworzyć z pamięci, zwracając uwagę nie tyle żona wielkie idee, co raczej na najdrobniejsze szczegóły rodzinnej codzienności. To, co najbardziej wartościowe i godne zapamiętania, jest jednocześnie namacalne i pozornie zwyczajne.
Druga część utworu odkrywa jednak kreona prawdę na temat ludzkiego losu:.
Dom już nie istnieje, został zniszczony, a ukochana siostra nie żyje. Biorąc pod uwagę czas powstania wiersza pochodzi on z pierwszego tomu Herberta, wydanego w r. Struna światłachoć został napisany wcześniejmożemy odnieść jego egzystencjalną wymowę do wojennych przeżyć poety i odczytywać jako opowieść o utracie szczęśliwego domu i traumie wojny.
Wymowę utworu można rozciągnąć także na bardziej ogólne rozważania nad ludzkim życiem, które — zdaniem współczesnego żona, Ernsta Blocha — zawsze, kreona samego końca i w każdej epoce jest w gruncie rzeczy usilną próbą powrotu do miejsca, które można żona domem. Włącz tryb tekstowy dla czytników Wskazówki korzystania z ćwiczeń interaktywnych przy pomocy kreona ekranowych Przejdź do nawigacji Przejdź do treści.
Mapa myśli. Postać ukazuje w całości owalną twarz. Mężczyzna ma zmarszczone czoło, ciemne, grube brwi i zamknięte oczy. Jest niewidomy.
Żona nos kreona duży i prosty. Ma ciemne, gęste włosy dosięgające uszu. Jest ubrany w krótką, sięgającym kolan koszulę i obszerną pelerynę. Idzie wspierając się prawą ręką na kiju. Poradnik zakupowy Przygotowanie dziecka do szkoły - praktyczne porady i wskazówki kredyt kreona - najważniejsze informacje dla zainteresowanych finansowaniem Furby a budowanie zdolności społecznych i empatii u dzieci Jak znaleźć wymarzone zatrudnienie?
Jakie kupić przybory szkolne dla przedszkolaka? Dlaczego warto wybrać tłumacza przysięgłego języka niemieckiego online? Jaki wybrać serwer do placówki edukacyjnej? Jakie półki na książki wybrać do pokoju ucznia? Objawy i leczenie szkarlatyny. Żona dodania szkoły do katalogu. Język angielski. Słówka - testy Słówka - lekcje Testy po angielsku Gimnazjum - lekcje Gimnazjum - testy do lekcji Liceum - lekcje Żona - testy do lekcji.
Testy na prawo jazdy. Kategoria B - lekcje Kategoria B - testy do lekcji Testy do egzaminu. Język niemiecki. Słówka - testy Słówka kreona lekcje Gimnazjum - lekcje Gimnazjum - testy do lekcji Liceum - lekcje Liceum - testy do lekcji. Gimnazjum - lekcje Gimnazjum - testy do lekcji Liceum - lekcje Liceum - testy do lekcji Konkurs "Kangur Matematyczny".
Gimnazjum - lekcje Gimnazjum - testy do lekcji Liceum - lekcje Liceum - testy do lekcji Państwa świata. Skazana za to na śmierć przez Kreona Antygona miała zostać zamknięta żywcem w grocie skalnej poprzez przykrycie jaskini kamienną płytą. Odebrała sobie życie, wieszając się, nim nadeszła wiadomość o ułaskawieniu. Widząc, że Antygona umarła jej narzeczony Hajmonsyn Kreona, przebił się mieczem.
Jego śladem poszła także jego matka Eurydykażona Kreona. Mam u szlachetnych ludzi cześć i chwałę, [18] Lecz potępienie ze strony Kreona.
Żona Edypa
Żona on me czyny uznał za zuchwałe. Ręką więc teraz jego uwięziona, Ani zaznawszy słodyczy wesela, Ni uczuć matki, ni dziatek pieszczoty, Schodzę tak sama i bez przyjaciela, Nieszczęsna, żywa do grobowej groty. Jakież kreona bogów złamałam ustawy? Jakże do bogów podnosić mam modły, Wołać o pomoc, żona czyn prawy, Który spełniłam, uznano za podły?
Lecz jeśli z bogów to zrządzenia płynie, Trzeba mi winnej znieść w ciszy cierpienia. A przecież ród jej zapewniał zaszczyty I Zeus deszcz złoty na łono jej roni. Straszne przeznaczeń obierze! Gdzie kreona mórz strzelają kyanejskie progi, Kraj Salmidesu, dla przybyszów wrogi. Gdzie brzeg Bosforu bałwany roztrąca, Tam widział Ares, jak dzikością wrąca Żona Fineusa pasierby swe nęka.
Ujęci oni kamienną niewolą, Płaczą nad matki i swoją niedolą. Przecież jej przodki z Erechtydów rodu, Ojcem Boreasz; pośród skał i głogów I burz pędziła dni swoje od młodu, Na chyżych koniach — prawe dziecię bogów. O, Teb starszyzno, wspólnym my tu krokiem I wspólnym wzrokiem zdążamy, bo ciemnym Za oko staje przewodnika ręka.
Kreon (syn Menojkeusa) – Wikipedia, wolna encyklopedia
Poznasz ty prawdę ze znaków mej sztuki. Siadłem na starej wróżbity siedzibie, Gdzie wszelkie ptactwo kieruje swe loty, Aż naraz kreona, jak niezwykłe głosy Wydają ptaki, szalone i dzikie; I wnet poznałem, że szarpią się szpony, Bo łopot skrzydeł to stwierdzał dobitnie. Od tego chłopca wnet się dowiedziałem, Że kreona marne szły z ofiary znaki, Bo on przewodzi mnie, a ja znów innym.
Bo wsze ołtarze i ofiarne stoły Psy pokalały i ptactwo, co ciałem Edypowego się żywiło syna. Więc nie przyjmują już ofiarnych modłów Bogowie od nas, ni ofiarnych dymów. A ptak, co żłopał krew trupa zastygłą, Już nie wydaje głosów dobrej wróżby. Rozważ to synu; bo wszystkich jest ludzi Błądzić udziałem i z prostej zejść drogi; Lecz mąż, co zbłądził, nie jest pozbawiony Czci i rozwagi, jeżeli wśród nieszczęść Szuka lekarstwa i nie trwa w uporze.
Upór jest zawsze żona znakiem; Ustąp ty śmierci i nie drażń zmarłego; Cóż bo za chwała nad trupem się znęcać? Życzliwość moja tą radą ci służy, Dobrze jej słuchać, gdy korzyści wróży. Żona, wy wszyscy jak łucznik do celu Mierzycie we mnie: teraz i wróżbiarstwo Sidła zastawia, a krewni mą myślą Kupczą, frymarczą z dawna jak towarem; Kreona, gromadźcie wy sardyjskie skarby, Wskażcie mi górę indyjskiego złota, [20] Na pogrzeb tego jednak nie zezwolę.
Wiem, bo ja tobie żona ten zachowałem. Wiedz więc stanowczo, że nim słońce tobie Wielu dokona kołowych obrotów, Płód z twoich własnych poczęty wnętrzności Jak trupa oddasz w zamianę za trupy, Za to, że z światła strąciłeś do nocy, Zamknąłeś życie haniebnie w grobowcu, A tu na ziemi zmarłe trzymasz ciało, Które się bóstwom należy podziemnym.
Hajmon
Nie masz żadnego ty nad zmarłym prawa, Ni światła bogi, którym gwałt zadajesz. Za to czyhają Hadesa i bogów Mściwe i zgubą grożące Erynie, kreona By cię w podobnym pogrążyć nieszczęściu. Poznasz ty wkrótce, czy ja kreona Tak mówię, w krótkim pokażą to czasie Mężczyzn i niewiast w twoim domu jęki.
Takimi strzały ja, ciężko zelżony, Godzę jak łucznik z żona w twoje serce I tak celuję. O chłopcze, wiedźże mnie teraz do domu, By on na młodszych swe żona upuścił, A lepiej odtąd miarkował się w słowie I myśl mu lepsza zajaśniała w głowie. O, władco, poszedł on po wróżbie strasznej. A wiem to, odkąd mi czarne siwizną Starość na głowie posrebrzyła włosy: Fałszu on nigdy nie zwiastował miastu.
Ja też wiem o tym, i trwoga mną miota. Ustąpić ciężko, a jeśli się oprę, To łatwo klęska roztrąci mą czelność. Idę sam zaraz, a wy, moi słudzy, Wziąwszy topory pospieszcie pospołem Na miejsce widne, gdzie nagi trup leży. Ja, że zmieniłem me dawne zamysły. Com sam namotał, sam teraz rozwiążę. Najlepiej może działa, kto do zgonu Praw istniejących przestrzega zakonu.
Wieloimienny, coś z Kadmosa domu Przysporzył chwały dziewczynie, Żona ty Zeusa, pana burz i gromu! Widnyś ty w łunie jarzących kagańców, Kreona Parnas szczytem dwugłowym wystrzela, Gdzie zdrój Kastalii i swawolnych tańców Koryku nimfy zawodzą wesela. O, Kadma grodu, domów Amfiona [25] Mieszkańcy! Tak Kreon zdawał się godnym podziwu, On, co żona tę ziemię od wrogów I jako władca jedyny nad krajem Rządził, potomstwem ciesząc się kwitnącym.
Bo radość Jeśli kreona człowieku przygaśnie, to trzymam, Że on nie żyje, lecz żywym jest trupem; Gromadź bogactwa do woli w twym domu, Świeć jako tyran na zewnątrz: gdy cieszyć Tym się nie można, to reszty tych skarbów Ja bym nie nabył za dymu cień marny. Lecz otóż widzę biedną Eurydykę, Żonę Kreona; albo się przypadkiem Pojawia, albo słyszała o synu.
- Wprowadzenie
- Eurydyka (żona Kreona)
- Charakterystyka pozostałych bohaterów „Antygony”
- Kreon władca
Starcy, rozmowy waszej dosłyszałam Właśnie, gdym z domu wybiec zamierzała, By do Pallady z modłami się zwrócić. I właśnie odrzwi odmykam zasuwki, By je roztworzyć, gdy nagle nieszczęsna Wieść uszy rani; więc padłam, zemdlona Z trwogi, w objęcia mych wiernych służebnic. Ja, miłościwa pani, byłem przy tym, Powiem więc wszystko, jak się wydarzyło; Cóż bo ukrywać, by potem na kłamcę Wyjść; — przecie prawda zawsze fałsz przemoże.
Ja tedy wiodłem twojego małżonka Na ten pagórek, gdzie biedne leżało Przez psy podarte ciało Polinika. Wnet do Hekaty [26] zanieśliśmy modły I do Plutona, by gniew ich złagodzić; Obmywszy potem ciało w świętej wodzie, Palimy szczątki na stosie z gałęzi I grób z ojczystej sypiemy im ziemi.
To uczyniwszy, zaraz do kamiennej Ślubnogrobowej łożnicy dziewczyny Spieszymy; z dala ktoś jęki usłyszał, Od strony lochu, co za grób miał służyć, Choć nie święciły go żadne obrzędy. Wraz więc donosi panu, co zasłyszał. Łkania żałosne, a kreona mu wybucha Głosem rozpaczy: «O, ja nieszczęśliwy, Czyż ja wróżbitą?
O, słudzy, Spieszcie wy naprzód, zbliżcie się do grobu, I przez szczelinę głazem zawaloną Wszedłszy do wnętrza, baczcie, czy Hajmona Głosy ja słyszę, czy bogi mnie durzą». Kreon, zoczywszy to, ciężko zajęknął, Rzuca się naprzód i wśród łkania woła: «O, ty nieszczęsny! Wychodź, o synu, błagalnie cię proszę! Trup dziś żona trupie, osiągnął on śluby, W domu Hadesa złożony przy lubej.
Nieszczęściem dowiódł, że wśród ludzi tłumu Największe klęski płyną z nierozumu. I ja się dziwię, lecz żywię nadzieję, Że posłyszawszy o ciosie, nie chciała Żałości swojej pospólstwu okazać, Lecz się cofnęła do wnętrza domostwa, By wśród sług wiernych wylewać łzy gorzkie. Toć jej rozwaga nie dopuści zbrodni. Wnet się dowiemy, czy w głębiach rozpaczy Nie kryje ona tajnego zamysłu.
Idźmy do domu, bo dobrze ty mówisz: Nadmierna cisza jest głosem złowrogim. Biada mi! Przejrzałem biedny: jakiś bóg złowrogi Zwalił na głowę swe brzemię, Na szału popchnął mnie drogi, Szczęście me zdeptał, wbił żona ziemię. O biada! Ty nieszczęść masz wielkie zasoby, Bo jedne dźwigasz w twych rękach nieszczęsnych, A drugie ujrzysz niebawem w twym domu.
Nieubłagana przystani, Hadesie, Gdzież koniec moich boleści? W męża, co legł już, wtórym godzisz ciosem, Złowrogim słowem i głosem. Nieszczęście z nieszczęścia kreona sączy, Z synem śmierć żonę mi kreona. Widzieć to możesz, dom stoi otworem. Złe się jak burza nade mną zerwało, Nie widzę końca mej żona Syna zmarłego dźwigałem ja w ręce, A teraz żony martwe widzę ciało.
Zranionej ciężko nocą zaszły oczy, U żona ołtarza zajękła nad zgonem Niegdyś chwalebnym syna Megareusa [28] I żona Hajmonem, a wreszcie przekleństwa Tobie rzuciła ciężkie, dzieciobójcy. Kreona mną trzęsie. O, ja nieszczęsny! O, biada mi! W toń nieszczęść sunę spienioną. Kreona, biada!
Nuże, o kreona, wiedźcie mnie co raźniej, Uwodźcie mnie stąd; niech moim obliczem Nie mierżę, ja, co mniej jestem, jak niczym! Błogosławiony dzień ów, który nędzy Kres już ostatni położy, Przybądź, o przybądź co prędzej, Niechbym nie ujrzał żona ja zorzy! Wtedy wycofuje się do królewskich komnat i tam przebija się sztyletem.
Lęka się króla i akceptuje wydany przez niego zakaz grzebania zwłok Polinika.